Είπα απόψε να γίνω πουλί με ένα κρότο, να ταξιδέψω από δύση ανατολή βορρά και νότο, να γίνω εξαίρεση σ' ένα κανόνα να σου φέρω πεσκέσι κάθε άρνησης εικόνα. Είναι ευχή και κατάρα όμως μαζί όταν αρνείσαι ξεχρεώνεις πρώτα απ' όλα τη σιωπή να ξεπληρώνεις μαζί και την απραξία κάθε εκδοχή που σε θέλει με μια άχρηστη ηρεμία. Αρνούμαι λοιπόν τον παντοδύναμο θεό Ψέμα κι Αλήθεια δικαιολογίες ένα σωρό το στεναγμό για τις χαμένες πατρίδες, αυτό το φόβο που γεννάει τις ελπίδες Αρνούμαι και των πολυβόλων την αρετή τη πορφυρή μου γη δεν τη βάφω χακί, δικό μου θέμα να ρεγουλάρω τον καημό το ταξικό μου μίσος μη γίνει προσωπικό και ερωτεύομαι αγαπώ δε γίνομαι φυλακή αρνούμαι να παίξω ρόλο κατακτητή-εξουσιαστή, κι αφού είμαι γόνος και 'γω θα είμαι άρνηση στη παράδοση που σέρνω. Κοιτάω πιο πέρα ατσαλώνω τη ψυχή μου και το πνεύμα, όσο αρνείσαι ουσιαστικά δεν πέφτεις σε κανένα τέλμα. Δεκατέσσερα μάτια φοράω κι ό,τι αν γίνει, αλίμονό μου αν χαθώ στης αντίρρησης τη δύνη. Γίνομαι δισύλλαβο στα χείλη ενός εργάτη κι αυταπάτη στα σχέδια ενός δυνάστη. Στο κλεινόν άστυ μια κατάληψη ερειπίου αρνούμαι να δρω πολιτικά με όρους ενοικίου. Ως άλλος μαθητής αρνούμαι τρεις φορές , τη πατρίδα τους γύρνα και δες. Πατρίδα μου είναι αυτή που μου θυμίζει το χώμα, τα τραγούδια που δεν έχω γράψει ακόμα. Κώμα αρνούμαι να πέσω σε κώμα σε κάποιο γήπεδο σε μια ληστεία σ' ένα πιώμα. Και κάτι ακόμα, ένα κόμμα που' ναι στο δρόμο με αστέρια και σημαίες τόσο κόσμο. Τέλος αρνούμαι αυθεντίες και αρχηγούς βλέπω μονάχα νέους καρπούς, την ιστορία που με θέλει ηττημένο η νικητή εγώ αρνούμαι ζω στη τώρα εποχή. Αρνούμαι το σκοτάδι που επιβάλει κάθε σκέψη και ενοχή Αρνούμαι να κατέχω ρόλο ηττημένου η νικητή Αρνούμαι κάθε όνειρο στημένο εκεί στο κόσμο της αρετής Αρνούμαι ένα μέλλον κατεστημένο μέσα στα σπάργανα της παρακμής.