Þú heldur mig vilta og heimska. Og þú hefur verið víða Svo þetta er sjálfsagt satt. Ég skil það ekki samt Enda nær mín greind svo skammt, Hvers vegna þú veist þó svo undrafátt Undrafátt. Þið þykist geta eignað ykkur landið, Sjálf jörðin metin dauðra hluta safn. En sérhver vera, sérhvert tré og klettur, Á sér líf, á sér anda, á sér nafn. Þið teljið aðeins vera menn með mönnum, Þá menn sem eru alveg eins og þú En reynir þú að fetja í ókunn fótspor Þá finnst hve margt var óþekkt þar til nú. Berst þér úlfsins væl til eyrna þegar fullt er tungl? Veistu hvað í brosi hlátursapans býr? Kanntu að syngja söng með furðuröddum fjalsins? Kanntu að mála mynd með vindsins litadýrð? Kanntu að mála mynd með vindsins litadýrð? Við hlaupum létt um leynda furustíga. Við látum bráðna á tungu sólsæt ber Já, veltu þér í allsnægtunum öllum, Þó að aldrei renni neitt í vasa þér. Í rigningunni og ánni á ég systur Í otrum og í hegrum vinaþing! Við tengjumst þannig traustum ættarböndum. Allt sem til er í endalausum hring. Hve hátt verður mórberjatré? Ef þú heggur það fæst ei svar við því. Þú munt aldrei heyra í úlfi þegar fullt er tungl. Því hvar í veröldinni sem þú býrð. Þarftu að syngja söng með furðuröddum fjallsins. Þarftu að mála mynd með vindsins litadýrð Þú átt heiminn hér um bil Ert samt heimskur allt þar til Þú kannt að mála mynd með vindsins litadýrð.